sycowice.net

O, jak pięknie i poetycko napisane… . Brakuje nam takich komentarzy… . Cóż, zresztą nawet znacznie bardziej skromnych… . A zdjęć z ptakami /żurawiami/ jest dwa: przedostatnie i ostatnie, ale rozumiem, że w tak „pięknych okolicznościach przyrody” mogły nie być dostrzeżone… :). W krótkim artykuliku nie napisałem nic o żurawiach /wcześniej obiecałem nie przynudzać w czasie wakacji…/, a warto było, bo to przepiękny dostojny i majestatyczny ptak. To perełka i ozdoba naszych mokradeł i śródleśnych łąk, a Sycowic jak najbardziej też. Ale to trzeba zobaczyć, koniecznie zobaczyć i posłuchać chwytającego za serce klangoru żurawi, dlatego nie w opisach, a w żywym kontakcie / w tym wędrując z hucułami… 🙂 /, można dostrzec piękno które nas otacza… 🙂

Panie Sergiuszu, dziękuję bardzo za dostrzeżenie mojej wrażliwości, za ciepłe słowa odnoszące się do mojego komentarza, lecz nie jesień jeszcze, a pełnię lata widzę na tych zdjęciach, po prostu – radosną kanikułę. Niestety dziś, tegoroczne lato odchodzi do przeszłości, stąd rozumiem Pana nostalgiczne wspomnienie, bo te zdjęcia, powoli, acz nieuchronnie oznaczają przeszłość. A przeszłość, choćby nie wiem jak „deszczowa”, mgłą zapomnienia osnuwa, co było złe, pozostawiając jedynie wesołe kolory. Lecz i na radosne barwy powinniśmy się przygotować, bo przecież jesień da nam ich całe mnóstwo, nieznanych latu, czy wcześniej wiośnie. Istotne jest, abyśmy chcieli je dostrzec, posmakować, wciągnąć w płuca nowe zapachy. I tak „w koło Macieju” kręcić się będzie karuzela życia. Ma Pan rację co do jednego – tak jak odradza się życie świata na tym naszym padole, tak niestety ludzie odchodzą bezpowrotnie. I może, rzeczywiście, choć do Święta Zadumy jeszcze długi czas, to czasem powinniśmy wspomnieć Tych, dzięki którym nasz świat był jeszcze bardziej kolorowy. A najpiękniej ujął to w swoim wierszu poeta, ksiądz, człowiek niezmiernie wrażliwy, którego miałam szczęście znać osobiście i który… też już odszedł – Jan Twardowski:

„Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
zostaną po nich buty i telefon głuchy
tylko co nieważne jak krowa się wlecze
najważniejsze tak prędkie że nagle się staje
potem cisza normalna więc całkiem nieznośna
jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy
kiedy myślimy o kimś zostając bez niego

Nie bądź pewny że czas masz bo pewność niepewna
zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście
przychodzi jednocześnie jak patos i humor
jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej
tak szybko stąd odchodzą jak drozd milkną w lipcu
jak dźwięk trochę niezgrabny lub jak suchy ukłon
żeby widzieć naprawdę zamykają oczy
chociaż większym ryzykiem rodzić się niż umrzeć
kochamy wciąż za mało i stale za późno

Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze
a będziesz tak jak delfin łagodny i mocny

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą
i nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości
czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą”

Obu Panom – Sergiuszowi i Cezaremu dziękuję za ciepłe słowa i uznanie…
Jeśli mówimy o odległości, to w artykule „Jak nie wiadomo o co chodzi, to…” wspomniałam, że z księżyca nie piszę, zatem każda inna odległość jest do pokonania zwykłymi środkami transportu – potrzebne jest tylko małe: aby chciało się chcieć, czego serdecznie sobie i Sycowicanom życzę. 🙂

Tak, Panie Sergiuszu: Tyle nas, ile pamięci po nas

„Dobrze widzi się tylko sercem. Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu.”..” – Antoine de Saint‑Exupéry „Mały Książę”

… I wracając do lasu księdza Twardowskiego:

„Brzozo nazbyt wieśniacza aby rosnąć w mieście
dyskretny grabie w sam raz na szpalery
jarzębino dla drozdów dzwoniących i szpaków
akacjo z której nie złote tylko białe miody
olcho co jedna masz przy liściach szyszki
głogu co chronisz gajówkę krewniaczkę słowika
jesionie co pierwszy tracisz liście zbliżając nam jesień
Poproście Matkę Bożą, abyśmy po śmierci
w każdą wolną sobotę chodzili po lesie
bo niebo nie jest niebem jeśli wyjścia nie ma”

Panie Sergiuszu.
Nie dla pochwał i nagród odkrywam na tym forum kawałki moich myśli, duszy, czy serca. Radością jest spotkać, choćby wirtualnie, ludzi o podobnym pokroju, „nadających” na tych samych falach, o podobnej wrażliwości, wartościach. I to wszystko stało się możliwe dzięki temu portalowi, za co wdzięczna jestem losowi, iż pozwolił mi poznać wartościowych ludzi.
Chyba wiem, o czym Pan pisze mówiąc o autorskim prezencie, bo Pan Cezary dużo mi o Panu opowiedział – jestem pod wrażeniem Pana zaangażowania w swoją pracę. Sprawi mi Pan wielką radość. Mam nadzieję, że będzie nam dane osobiście się spotkać i wymienić poglądy, a póki co, rzeczywiście, proszę o skorzystanie z pośrednictwa Pana Cezarego, którego upoważniam również do podania Panu mojego adresu mailowego.
Także serdecznie pozdrawiam.

Oj, oj – Panie Cezary – motto zastrzeżone dla słynnej w świecie, choć nieoficjalnie „produkowanej” 😉 naszej małopolskiej (dokładnie z Łącka) śliwowicy (tzw. produkt regionalny), a brzmi dokładnie tak: „Daje krzepę, krasi lica, nasza łącka śliwowica”. Dobrze zrobiona ma 70% „mocy”. Miałam okazję degustować – potwierdzam: krasi lica. Ale muszę przyznać, że ładnie Pan sparafrazował sycowicką gorzałeczkę, widocznie dała na ten moment efekt kompatybilny do „łąckiej”… 😀
Ave Cezar

Witam Panie Sergiuszu.
Nie posiadając Pańskiego adresu mailowego pozwalam sobie na prywatę z wykorzystaniem niniejszego portalu do korespondencji z Panem, bo tym razem mail jest adresowany tylko do Pana, choć Pan – wręcz przeciwnie – nie do mnie ostatnio napisał, a do tajemniczej Pani Doktor Agnieszki. Szkoda, że tak miłe słowa nie mnie były przeznaczone. Ale cóż, „łaska pańska na pstrym koniu jeździ” i nie mam prawa uzurpować sobie wyłączności na korespondencję z Panem. Moje imię – to Małgorzata … i, proszę nie tytułować mnie panią doktor, bo wędrówki z hucułami odbywam z największą radością jako całkowicie prywatna osoba. Pozwalałam sobie na użycie mego tytułu tylko w przypadku wypowiadania się na tematy, które, dla większej wiarygodności, popierałam posiadanym stopniem naukowym.
Jeśli zaś chodzi o łącką śliwowicę, to proszę się nie zarzekać, że daleko i nie będzie Panu dane jej skosztować – bo kto wie, co komu sadzą w kominie zapisane.
Serdecznie pozdrawiam, a internautów przepraszam za „prywatę”

To nie żaden wiek Sergiuszu, z pewnością nie wiek… 🙂 . To niemożliwe abyś z tego powodu popełnił taki straszny błąd… 🙂 . Tak sobie myślę, czy czasem jakaś flaszeczka gorzałeczki sycowickiej nie została przemycona do Międzylesia?? O, to jest bardzo prawdopodobne i tłumaczyło by sprawę… 🙂 .Ale nic się nie martw, Pani Małgosia jest bardzo wyrozumiała i żadnych pretensji mieć nie będzie…, zresztą wstawię się za Tobą osobiście 🙂 🙂 . ?To „wstawię się” nie wiem czy dobrze ująłem… 🙂 .

No i cóż to Panowie, Sergiuszu i Cezary, tak się Wam „raptem zacichło”? Czyżbyście się Obaj oddali degustacjom wyśmienitej „sycowickiej”? 🙂 I, zgodnie z sugestią Pana Sergiusza, zanurzyli w „rozwiązywanie wszelkich, swoich problemów” 😉
Panie Sergiuszu – oczywiście pomyłkę związaną z imieniem – wybaczam i to bez konieczności WSTAWIANIA SIĘ Cezarego, cokolwiek by to miało oznaczać 🙂 Jest Pan tak przesympatycznym człowiekiem, wrażliwym na inne ludzkie istoty, wielkim społecznikiem i Obywatelem przez duże „O”, że to drobne uchybienie nie ma żadnego znaczenia, a wręcz odwrotnie – pozwoliło przejść z patosu do sympatycznej frywolności, co dodaje komentarzom niepowtarzalnego smaczku. Mam nadzieję, że podobnie będą to postrzegać Wszyscy Zaglądający na tę stronę i, może, też zechcą co nieco dorzucić od siebie. A bardziej wnikliwi, mogliby zauważyć, że obecność na tym portalu może poskutkować w „dostaniu się” na strony WIKIPEDII, co wyszukał Pan Grzegorz gratulując Panu Cezaremu cytowania Go przez autorów haseł w tej najpopularniejszej internetowej encyklopedii.
I ja też, w ten sposób, pragnę dorzucić się z gratulacjami dla Pana Cezarego – i to bez żadnego wstawiania się 🙂
Z jesiennymi pozdrowieniami – Małgorzata