sycowice.net

Los wojennego tułacza - część 12 W dniu 14 kwietnia 1945 roku prawie miesiąc odpoczynku i spokoju szybko minął, a uzupełniona nowymi poborowymi kompania znowu ruszyła w drogę. Nic nam jednak nie mówiono dokąd podążamy. Orientowaliśmy się jednak sami, że z pewnością do Berlina. Maszerowaliśmy przez sześć dni i dotarliśmy w rejon Kostrzyna n/O. W okolicy wsi Gozdowice zastaliśmy duże zgrupowanie wojsk Armii Czerwonej i Wojska Polskiego, z dużą ilością sprzętu bojowego. Kostrzyn był odległy od nas z lewej strony o około 8 km. Dowiedzieliśmy się, że całą pewnością będzie próba forsowania Odry. Rzeka podczas wiosennych roztopów była szeroko rozlana co najmniej na 180 m. Rozlokowaliśmy się w lesie nieco oddalonym od rzeki. W dzień było już dość ciepło, a nocne małe przymrozki można było przetrzymać. Kiedy się trochę rozjaśniło, obserwowaliśmy z radością jak manewrują „Katiusze” i ustawiają się w odpowiednich miejscach. Przewidywaliśmy, że za chwilę będzie bardzo gorąco, a tej temperatury chyba Szwaby z pewnością nie wytrzymają. Zaraz za rzeką mieli silne umocnienia fortyfikacyjne, a w nich wiele nowoczesnego uzbrojenia. Na pewno oczekiwali, że z naszej strony nastąpi niebawem ofensywa. A będą nią dowodzili: generał Stanisław Popławski i marszałek Gieorgij Żukow. 20 kwietnia 1945 roku skoro świt, zagrzmiały „Katiusze”. Nie wiadomo ile ich tam było. Wspomagały ich działa artyleryjskie ustawione w lesie wzdłuż rzeki. Kanonada trwała może 15 - 20 minut. Pod koniec tej ogniowej nawały, lekko uzbrojone wojsko w wielkim pośpiechu zaczęło forsować rzekę pokonując ją na pontonach i łódkach. Zadaniem tej grupy było przedostanie się na drugi brzeg i okopanie się przed wałem rzeki. Wkrótce cały nurt zapełnił się pontonami z wojskiem. Tymczasem Niemcy nieco ocknęli się po kanonadzie i zobaczyli co się dzieje na rzece. Przypuścili zaporowy ogień z karabinów maszynowych na rzekę i za rzekę. W tym czasie wielu żołnierzy zostało zabitych i utopionych na sporym odcinku naszego frontu. Na dodatek nadleciały niemieckie samoloty które bombardowały i ostrzeliwały rzekę i las, tam gdzie nasze wojsko było lekko okopane i nie przygotowane do obrony. Po naszej stronie powstał popłoch i zamieszanie. Katiusze były zmuszone do powtórzenia ostrzału znacznie dłużej niż poprzednio, co bardzo poprawiło naszą sytuację. Niemcy kompletnie zamilkli. Saperzy natychmiast przystąpili do budowy mostu na rzece z drewnianego budulca, który był już wcześniej przygotowany i dowożony dużymi, ciężarowymi samochodami. Robota szła szybko i sprawnie, a od strony niemieckich umocnień nie usłyszeliśmy ani jednego strzału. W ciągu jednej nocy most był gotowy do przeprawy. Była to naprawdę mordercza praca saperów i pozostałego wojska, która wymagała żołnierskiego ogromnego poświęcenia. 21 kwietnia 1945 roku wiosenny poranek był ciepły i słoneczny. Wojskowe kierownictwo budowy mostu zameldowało dowódcom Armii, że most jest gotowy do przeprawy. Najpierw na próbę pojedyncze samochody ciężarowe wyruszyły na most, a za nimi samochody z działami. Próba powiodła się i wszystkie pojazdy łącznie z czołgami pokonywały tęgi most. Ja z piechotą podążałem, by jak najprędzej znaleźć się na drugiej stronie rzeki. W tym czasie, kiedy most był zapełniony żołnierzami i sprzętem wojennym, pojawiło się sporo niemieckich samolotów. Nasza kompania zdążyła przed nimi znaleźć się po drugiej stronie rzeki. Wszyscy upadliśmy i obserwowaliśmy jak samoloty pikują, bombardują i obstrzeliwują most. Kiedy jednak odezwała się nasza artyleria przeciwlotnicza, samoloty szybko zniknęły. Podczas przeprawy było trochę strat w ludziach. Wielkie szczęście mieliśmy, że żadna bomba nie trafiła na most. Parę kilometrów od nas w dół rzeki, w miejscowości Siekierki, też w tym czasie trwała przeprawa przez uszkodzony most kolejowy. Tam wybuchy trwały dłużej… . A my przed wałem przeciwpowodziowym okopaliśmy się i odpoczywaliśmy. „Katiusze” i inne działa po sąsiedzku zajęły stanowiska i czekały na dalsze rozkazy. Wszędzie był spokój, żaden Niemiec nigdzie się nie odezwał. Kiedy dłuższy czas trwał niczym nie zmącona cisza, spróbowaliśmy wyjść z okopów i rozejrzeć się po terenie. Zobaczyliśmy okropne pobojowisko, gdzie wszystko spustoszyły „Katiusze” i ciężkie działa. Gruzowiska wskazywały, że tu była wieś, a przed nią potężne umocnienia. Pozostały po nich jedynie ogromne, sterczące odłamy żelbetonu. Trudno opowiedzieć jak to wszystko wkoło na sporym obszarze wyglądało. Można byłoby określić, że tej zagłady dokonała jakaś potężna siła z kosmosu. Na tym pobojowisku nie było możliwości swobodnego poruszania się. Wszędzie dookoła leżały porozrywane i nadpalone trupy niemieckich żołnierzy. Zdarzały się także i trupy cywili. Wkoło roznosił się wszechobecny swąd i dym. Drugi już raz oglądaliśmy skutki działań „Katiuszy”. Gdyby Niemcy wiedzieli, że spotkają się z taką bronią, to by z pewnością wojny nie zaczynali…. . Po zakończonej operacji i krótkim odpoczynku, nasze wojska ruszyły w kierunku Berlina. Przez kilka dni znowu maszerowaliśmy, a wojsk niemieckich ani śladu. Obserwowaliśmy tylko jak kilometry szosy były przepełnione niemieckimi cywilami uciekającymi na zachód. Nasze wojsko wcale ich nie ruszało i nie przeszkadzało w drodze do „spokojnego jutra”... Nasz pułk zgodnie z wydanymi rozkazami podążał na ostatni bój o Berlin. Zatrzymaliśmy się jak zwykle na odpoczynek w lesie odległym około 10 kilometrów od Berlina. Byliśmy pewni, że wkrótce będziemy walczyć o Berlin i zostawimy w nim swoje życie.

KONIEC WOJNY

9 mają 1945 roku o poranku, siedząc pod sosnami spożywaliśmy z menażek ciepłe śniadanie i popijaliśmy jak zwykle kawę zbożową nieco trochę przysłodzoną. Wiedzieliśmy dobrze, że jesteśmy blisko Berlina, ale sami sobie nie dowierzaliśmy i pytaliśmy jeden drugiego: dlaczego przez dłuższy czas w tak spokojny poranek nie słychać żadnych odgłosów walk? W czasie naszej rozmowy zjawił się goniec sztabowy i woła naszego dowódcę kompanii do sztabu na naradę oficerów. Porucznik pospiesznie dokończył śniadanie i szybko udał się do sztabu, który był w odległości około 200 m. My sobie siedzimy pod drzewami i dyskutujemy dalej, że jesteśmy od Berlina około 10 km gdzie toczą się uliczne walki, gdzie ginie dużo żołnierzy z 2. Armii Wojska Polskiego i 1. Armii Frontu Ukraińskiego, więc chyba z pewnością musimy szybko wyruszyć im na pomoc. Minęły dwie godziny a porucznik nie wraca. Z ciekawością oczekujemy na jego wiadomość. Nareszcie się zjawił i z daleka krzyczał z radością: - Żołnierze moi kochani, oznajmiam wam koniec wojny! Niemcy podpisali kapitulację! Berlin zdobyty! Wszyscy oszołomieni tą wiadomością z wielkiej radości krzyczeliśmy w niebo głosy: Hurra! Hurra! Hurra! Rzucaliśmy czapki do góry. Strzelaliśmy w górę, aż wszystkim opróżniły się magazynki. To był szczyt naszej, wielkiej uciechy. To oznaczało, że wszyscy wracamy do swojej Ojczyzny, do swoich Rodzin. To szczęście nie mogło się pomieścić w naszych umysłach. Było wielką radością, żeśmy przeżyli i wytrzymali tak ogromny trud bitewny żołnierza Wojska Polskiego. Z pewnością każdy Rodak, który nie doświadczył tak wielu osobistych cierpień i tragedii swoich tak bliskich kolegów, nie zrozumiałby naszego zachowania, że my jeszcze będziemy żyć i cieszyć się szczęściem bycia w swojej Ojczyźnie i w swoich Rodzinach. Święto zwycięstwa obchodziliśmy przez 3 dni chociaż ubogo, ale wesoło. Tylko sztab pułku przez ten czas ciężko pracował. Całe, zasłużone w bojach dowództwo otrzymało awanse. Nasz porucznik Święcicki otrzymał awans na kapitana i został mianowany na stanowisko oficera sztabowego. Nas, szarych żołnierzy zasłużonych w bojach udekorowano odznaczeniami i medalami. Tylko tyle skorzystaliśmy za bitwy z poświęceniem życia o wolność dla swojej Ojczyzny. Po trzech dniach odpoczynku w lesie, wyruszyliśmy znowu na pieszo w nieznaną drogę. Po 15-tu kilometrach dotarliśmy do jakiejś stacji kolejowej. Dowódca powiedział, że tu załadujemy się do wagonów na powrót do Polski. Pułk ładował się przez cały dzień i wieczorem wyruszyliśmy w drogę do Kraju.

PLANY NA PRZYSZŁOŚĆ

13 mają 1945 roku pociąg wyruszył z wesołym śpiewem weteranów wojny. Zbliżała się noc. Wagony monotonnie stukając na złączach szyn pędziły do Polski. Żołnierze zmęczeni wojną i jej tragicznymi skutkami zaczęli usypiać. Mój sen zablokowały jednak plany na przyszłość. Myślałem o tym, jak ja odnajdę Międzylesie i jak mnie będzie witać Rodzina. Myślałem o Mamie, która nie szczędziła łez po swoich dwóch synach, których zabrała wojna i nie pozwalała Jej spać spokojnie przez 5 długich lat! Czy Jej pozostało chociaż trochę łez szczęścia na powitanie i uściskanie swoich synów, którzy przeżyli gehennę wojny? Od czego zaczniemy powojenne życie w Międzylesiu? Jak nasza wioska wygląda i co w niej się dzieje? Gdzie i jaką znajdę miłość swojego życia? Czy ta powojenna ciuchcia, dowiezie mnie do Niej? Czy warto było poświęcać życie dla niej? Czy mój dalszy los po wojennych trudach będzie szczęśliwy? Pociąg pędził dalej, a ja pogrążałem się w swoich, sennych marzeniach…. . Ta podróż trwała przez trzy doby. W miarę upływu czasu byłem coraz bardziej zaniepokojony, dokąd znowu jedziemy NA WSCHÓD? Tym razem było to miasto Chełm Lubelski. Zamiast powitać się z rodziną, znowu znaleźliśmy się w koszarach. Nasza radość weteranów wojny zamieniła się w smutek. W Chełmie dowiedzieliśmy się, że jesteśmy wyznaczeni do likwidacji ukraińskich band...

Władysław Jackowski

 Drukuj artykuł

8 komentarzy do artykułu “Forsowanie Odry”

Komentarz wyraża opinie wyłącznie jego autora. Redakcja portalu sycowice.net nie ponosi odpowiedzialności za treść komentarzy.

Skomentuj artykuł

Imię (wymagany)

Adres email (widoczny tylko dla administratora) (wymagany)

Strona www

9  −  1  =