sycowice.net

źródło zdjęcia: sxc.hu

Szanowna Pani Małgorzato przed tym z dalekiej Małopolski a obecnie już z Warszawy. Wytropiła Pani ciekawą stronę internetową, o którą Pan Cezary zadbał, by umilić swojemu regionowi na którym zamieszkał. Dzięki jego trosce otaczające Sycowice i ich okolice rozwijają się z korzyścią dla mieszkańców. Czy jeszcze komuś takiemu możemy zawdzięczać od czasów powojennych?

Przecież to On wykrył mnie jako „Ostatniego Mohikanina” pasjonata historii i zaprosił mnie, by jego stronę internetową wzbogacić. (Myślę, że za to odpali mnie skórę żubra. Na razie bardzo zapracowany zapomina o tym obowiązku). Prócz rozwoju troski o mieszkańców zbudował „wehikuł„, na którym przetacza historię. Stworzył „pomost” między przedwojennymi i obecnymi. mieszkańcami Sycowic. Swoją, twórczą energią poruszył nawet piękno Natury, którą zauroczył nawet Panią Doktor, by swoje wolne chwile poświęcić dla Sycowic. Czytaj więcej…

Stodoła Wagnera
Stodoła Wagnera, stojąca bezpośrednio przy dębie /dzisiaj pomnik przyrody, przyp. C.W./, została 31 stycznia 1945 osobiście przez Juliusa Wagnera podpalona, w celu popełnienia samobójstwa. Julius pod wpływem okropności, jakie Sowieci podczas wejścia do Sycowic dopuszczali się na kobietach, zabił siekierą swoją żonę Eliesabeth i najmłodszą córkę Hildegard. Julius, jego żona i córka Hildegard, spłonęli w stodole. Starszą córkę o imieniu – Christa, ranił siekierą w głowę chcąc także ją zabić. Rana była duża, jednak dziewczynie udało się uciec z płonącej stodoły. Zaopiekowały się nią moja mama Frieda Eckert i inne kobiety. Christa przeżyła dzięki sowieckiemu oficerowi, który był telegrafistą. Czytaj więcej…

Długą i łaskawą mamy w tym roku jesień, lecz ta powoli, z dostojnością godną damy, odchodzi w przeszłość i zapomnienie. Skończyły się feerie kolorów, słońce – już jakby zimniejsze i zdecydowanie go mniej. Temperatury wyraźnie się obniżają. Świat powoli zapada w otępienie. Usypia pamięć i zaciera obrazy, spowijając je mgłą. Skończył się okres radosnych obserwacji, z przyjemnością myślimy nie o wędrówkach, a o ciepłym ogniu. Ten czas wspaniale został nakreślony w wierszu BABIE LATO napisanym przez Leopolda Staffa, który pozwolę sobie przytoczyć poniżej, aby podzielić się jego smakiem i trafnością: Czytaj więcej…

źródło zdjęcia: sxc.hu

Nie można wprost oprzeć się takiej sugestii, czytając październikowy wywiad z Burmistrzem w miesięczniku „U nas”. Przyjęta formuła wszystkich z Nim wywiadów jest nieustającą propagandą sukcesu, będącego wyłączną zasługą Burmistrza, który osobiście taką wizję kreuje.

Car jest dobry, wszystko czyni dla dobra ludu pracującego, czyli naszych mieszkańców, ale ma też przeciwników – bojarów, którzy po prostu „blokują zadania służące tymże mieszkańcom”…

Jest to tym bardziej przykre, ponieważ źli bojarzy, członkowie Klubu Radnych Niezależnych, „mając wygórowane ambicje”, kierują się wyłącznie „prywatnymi animozjami i złymi emocjami” i o zgrozo, „bezinteresowną zawiścią” … Czytaj więcej…

Urodziłam się 17.03.1932 r. w Sycowicach w pobliżu Krosna nad Odrą. Mieszkaliśmy bezpośrednio obok cmentarza. Miałem trójkę rodzeństwa. Moi rodzice mieli kawałek ziemi i kilka zwierząt (2 świnie, 1 krowę, kilka królików i kur). Na małym polu uprawiali ziemniaki, żyto i owies.

Wszystkie dzieci musiały pomagać w domu i na podwórku, oraz utrzymywać je w czystości. Moi rodzice byli wówczas na polu i mieli tam dużo do zrobienia. Ponieważ ja byłam najstarsza z rodzeństwa, musiałam pilnować młodszych. Moja mama najczęściej gotowała tradycyjny, jednogarnkowy posiłek złożony z mięsa i warzyw (na podobieństwo zupy gulaszowej). Na śniadanie był chleb, lub przynosiliśmy z piekarni Jelsch świeże bułeczki.

Mieliśmy także piękną szkołę, w której były dwie klasy i duże podwórko. Tylko nauczyciele byli bardzo surowi, Pani Schulz i Pani Albrecht. Czytaj więcej…

źródło zdjęcia: Cezary Woch

Sycowice w roku 1939 miały 669 mieszkańców. Funkcjonowały: 2 sklepy mięsne, 2 piekarnie, 4 sklepy w których kupić można było wszystko od talerzy, nici, materiałów, przez cukier, mąkę i cukierki, oraz dwie restauracje. Dalej: 1 krawiec, 2 krawcowe, 2 stolarnie, 1 kowal, 1 zakład ogrodniczy, 1 stacja paliw, 1 sprzedawca rowerów, 1 rymarz,1 sklep z artykułami budowlanymi i kasa oszczędnościowa, 1 leśnictwo, 1 poczta, 1 urząd stanu cywilnego, 1 proboszcz, 1 sołtys, 1 stomatolog /miał we wsi filię/, 1 szkoła wraz z nauczycielem, który mieszkał tam na stałe, 1 majątek z pokojami dla urlopowiczów (wielu z Berlina). Czytaj więcej…

źródło zdjęcia: Heinz Pfeiffer

Moje wspomnienia z dzieciństwa w Sycowicach, związane są miedzy innymi z częstymi zabawami na drodze, która podzielona była na dwie części, tzn. jedna część asfaltowa, druga piaszczysta, nazywana drogą „letnią’’.

Pamiętam, że nie wszyscy rolnicy w Sycowicach mieli konie, bo byli i tacy, którzy do wozu zaprzęgali krowy. Na przykład, sąsiadujący z nami wujek, który nazywał się Apfelbaum (Jabłoń) i mieszkał naprzeciwko nas.

Kiedy wujek Apfelbaum przejeżdżał obok naszego domu swoim wozem z zaprzężoną do niego krową, uwieszaliśmy się z tyłu tego wozu i jechaliśmy tak długo, aż znaleźliśmy się na podwórku…. . Była to dla dzieciaków wielka frajda, a wujek znosił to z ogromną cierpliwością, co było dla nas wspaniałe. Czytaj więcej…

Teren Brandenburgii, na którym leżą Sycowice nie sprzyja rozwojowi przemysłu. Nie znajdziemy tutaj dużych okręgów przemysłowych jak Zagłębie Ruhry w Niemczech czy Śląsk w naszym kraju. Nie ma tutaj naturalnych surowców w takiej ilości lub są one jeszcze nie odkryte aby powstało tutaj zagłębie przemysłowe. Jednak ludzie przed wiekami próbowali wykorzystać dary od matki natury i zakładali kopalnie oraz huty. Były to głównie kopalnie węgla brunatnego, którego złoża do tej pory są wydobywane np. w okolicy Sieniawy i jest to jeden z lepszych gatunkowo węgli brunatnych. Drugim rodzajem przemysłu było hutnictwo szklarskie, które obserwujemy na terenie Brandenburgii od XVI wieku i jest to najstarsza gałąź przemysłu na tym obszarze. Już w czasach Cesarstwa Rzymskiego pogardliwie nazywano Brandenburgię „puszką piasku Świętego Cesarstwa Rzymskiego„. Złoża piasku spowodowały, że hutnictwo rozwinęło się właśnie na tym obszarze. Do tego występują tu duże powierzchnie lasów, które dostarczały drewno potrzebne do opalania pieców do wytopu szkła. Czytaj więcej…

Każda informacja o działaniach urzędu gminy jest informacją publiczną, a prawo dostępu do informacji publicznej przysługuje każdemu. To prawo ma na celu umożliwienie obywatelowi realnego udziału w życiu publicznym, ale także służy jawności życia publicznego, określanej potocznie jako przejrzystość działań władzy oraz osób wykonujących zadania tej władzy. Prawo to służy także do sprawowania kontroli obywatelskiej nad funkcjonowaniem władzy publicznej. Jest jednym z najważniejszych naszych praw w kontaktach z władzami samorządowymi. Czytaj więcej…

Kiedy dni już coraz krótsze, kiedy ranki coraz bardziej zamglone, a na trawach pojawia się siwy szron, wracamy myślami do ciepłego, przepojonego żywicznymi balsamami lata i wracamy do spacerów wokół Sycowic… .

Po „Galopie wokół Sycowic” i „Wędrówkach z hucułami”, przyszedł czas na spokojny spacer leśnymi dróżkami które oplatają naszą wieś rodzinną… . Powędrujmy zatem piaszczystymi ścieżkami i popatrzmy na gąszcz paproci, na dzikie enklawy i na strzeliste sosny szybko biegnące ku słońcu… .

Przyjrzyjmy się pięknym zdjęciom wykonanym przez Jacka Ulińskiego i jego syna Kubę. Oni tam już byli i utrwalili dla nas obrazy które warto wspomnieć i pamiętać, aż do następnego lata… Czytaj więcej…